INDIGNACIÓN.

(Del lat. indignatĭo, -ōnis).
1. f. Enojo, ira, enfado vehemente contra una persona o contra sus actos.

Levamos un fin de semana no que non facemos máis que oir esta palabra, e todo gracias a un colectivo que segundo se descubren máis datos sobre eles os calificamos, cada vez con máis razón, como uns impresentables e uns irresponsables.
Agora que eu debo de ser sincero, e decir que a pesares de que o que observo non deixa de amolarme, a mín, persoalmente non me afectou moito, entón ¿por que cada vez que escoito falar de “controladores” durante este fin de semana me enervo…..?, pois sinxelamente porque me poño na situación de centos de miles de persoas que este fin de semana viron truncadas as súas expectativas, que viron tirados os seu soños ou, aínda máis duro aínda, viron como alguén lles imposibilitaba que cumprisen cos seus deberes laborais, familiares, colectivos, …..

¿Ata que punto chegou a nosa sociedades cando un (s) individuo(s) que supostamente teñen que considerarse uns privilegiados porque cobran o que 30 de nos (ou mais) se botan o monte e se enfrontan a máis de 45 millóns de habitantes deste país e nos poñen contra as cordas esgrimindo unha enfermidade falsa como consecuencia dun decreto?
¿Qué temos que facer os 45 millóns restantes de españois? ¿enfrontarnos a eles e linchalos? ¿tragar coas súas pretensións? ¿poñernos tamén en folga salvaxe por outros decretos legislativos que afectan a todos os cidadáns?.....
Todos, absolutamente todos, debemos ter presente cal é o límite que non se pode cruzar para que a convivencia, e os pactos colectivos dun país non se destruan e se respeten, ¿e cal é ese límite?, moi fácil: apliquemos a máxima que a libertade dun individuo remata onde comezan os dereitos dos demáis; entón: ¿calquera de nós non ten dereito a viaxar en avión a calquer destino para calquer fin mentres sexa lícito? Se estes señores e señoras nos están impedindo realizar este dereito, claramente están infrinxindo as normas de convivencia.
Se alguén rouba, asesina, defrauda, …… incumple os pactos de conviviencia, e por tal motivo debe ser “sancionado” aplicando un regulamento civil, penal ou administrativo (pactado entre todos). Entón neste caso tamén debemos aplicar este réxime sancionador, que máis que nunca debe ser exemplificante e desincentivador de actitudes similares.
Poñamonos na pel da xente que quedou durante dous ou máis días tirados nunha terminal aérea, en aqueles que non poideron ver a súa familia, nos que perderon de rentabilizalas súas inversións en negocios de hostalería e ocio, ¿é xusto que unhas 1.400 persoas condicionen tanto a este país? ¿ímoslles perdoar o que fixeron – e neste punto non olvidemos que non é a primeira vez-? ¿é xusto que 1.400 persoa poñan en entredito a capacidade dun país enteiro?
A resposta é NON a tódalas preguntas, por iso, ademáis da conseguida sanción que poidan ter debemos plantexarnos (o goberno debe plantexarse) outras medidas que impidan que isto volte a acontecer, e eu apunto directamente o cambio do convenio colectivo (a empeorar), a contratación de máis controladores (con menores soldos), e a habilitación de controladores militares nas distintas torres de control aéreo, ademáis da formación de máis militares para tales fins.

Meditemos, perdonemos, non esquezamos, recapacitemos e….. sancionemos.

O OUTONO NO RURAL

Por se non vos enterastes por outros medios, quérovos dicir que ¡¡¡¡¡estou de vacacións!!!!!

Estas son unhas vacacións especiais para min por varios motivos: polo tempo do ano no que estou de vacacións, polo tempo da miña vida no que me atopo, e sobre de todo, porque as estou disfrutando coa miña familia e cos meus amigos e compañeiros.

Estas son as vacacións despois do "susto" de fai un ano e medio, e coido que xa se me pasou o medo, e incluso a veces me esquezo do que pasou por aquel entón; é dicir: a pesares de que dende fai ano e medio xa estiven en varias ocasións de vacacións, desta vez son consciente de que a enfermidade está un pouco máis lonxe, que o peor xa pasou, que o que realmente pasou foi un susto, e que aprendín (¡espero que dunha vez por todas!) que o importante é aproveitar os bos momentos da nosa vida por dous motivos fundamentais, a saber: por que nunca han de voltar e porque poden ser os últimos en calquer momento (¡¡¡¡que profundo!!!!)

Tamén están a ser unhas vacacións especiais pola época do ano na que transcurren: o outono. Fai tempo que cando estou na casa non percibo as sensacións que estou a sentir este ano. Sensacións que me levan a miña infancia. Eu, como moitos galegos, tivemos a sorte de nacer no rural, e de criarnos nel, de experimentar sensacións como o olor a terra mollada, o olor á herba recen cortada, ó ozono despois da tronada,...., as cores da natureza e a mudanza que experimentan ó longo do ano....

¿Por que conto isto? pois porque estes días veño de experimentar o que supoñía antigamente o proceso da recollida de determinadas colleitas, e fun consciente disto cando onte vin un programa na televisión, onde un coñecido cociñeiro ensinaba como eran as noces antes da súa colleita, cando aínda están na súa cáscara verde, que agocha ese froito do outono. Foi nese intre cando fun consciente de que quenes medramos no rural disfrutamos moito máis que quen o fai nunha urbe; pregunteime ¿cantos rapaces descoñecen que unha noz, cando esta na nogueira, ten unha capa verde que a protexe e que no momento no que madura desaparece? ¿cantos saben como é un castiñeiro, os ourizos, ....., o mesmo como se vai formando e madurando unha mazá, ou outra froita?, e non pensemos en cantos decoñecerán como se desenrola un animal dende o seu nacemento (unha vaca, un coello, unha galiña, un año, ....)

O outono sempre foi un período de recolleita, e eu lembreime estes días da importancia da natureza e de todo canto nos aporta, porque nos días que levo de vacacións poiden recoller numerosos bens que nos oferta a natureza se a traballamos e a coidamos. Levo uns días recollendo castañas e noces, e tamén recollimos millo; empezaremos estos días a recoller mazás, e se aproxima a "nosa primeira colleita de kiwis". Tamén recordei estes días a vendimia, os proceso de elaboracións do viño, da sidra.... E tamén experimentei algo especial para recordar: a calor da leña, cando despois do verán e da calor se encende por primeira vez a cociña de leña, e a todo o anterior lle temos que engadir algo maravilloso que aconteceu estes días: a choiva tras un verán que foi francamente bo no meteorolóxico.

A veces deberíamos voltar á tradición, as sensacións primarias, á desconexión, ás meditacións, os anhelos, á cor, a natureza,.... ¡o sinxelo!, para comprobar e comprender que moitas veces somos nos mesmos quenes nos complicamos a vida.

¡¡¡Bendito outono!!!, ¡¡¡Bendita terra!!! ¡¡¡Bendito fogar!!!

¡COMEZAMOS DE NOVO!

!!!!!Xa chegou, xa está aquí¡¡¡¡¡, o que tanto desexábamos que non acontecese estáse a consumar: ¡o verán remata!.

¡Si señores!, todos desexamos que nos cunda máis o verán; porque esta época conleva o disfrutar máis dos días, o bo tempo, o sol, a praía, o río, as festas, as orquestas.... En fin: DIVERSIÓN ou posibilidade da mesma case as 24 horas do día. Algúns incluso non collemos vacacións durante estas datas, pero sen embargo disfrutamos moito do VERÁN, e o facemos por varias razóns: durante o verán voltamos a retomar os contactos cos amigos e antigos compañeiros e coa familia, todo elo facilitado pola posibilidade de movilidade que lle otorga á xente ás vacacións. Este feito en sí mesmo xa é un motivo para disfrutar.

Existen outras moitas facetas que nos facilitan do disfrute neste tempo: ¿alguén coñece un só pobo no que non existan fetas durante o verán? O pobo de Arzúa é un gran exemplo na celebración de festexos, as cales teñen o seu pistoletazo de saída con tres festas moi especiais no mes de xullo: O San Xoan, O San Paio e o San Pedro. Despois destas datas comeza un frenesí de festas polas distintas parroquías e aldeas do noso concello, e teñen os seus expoñentes máximos nas festas patronais do Carme e nas festas dos Botes.

As festas tamén nos permiten esos reencontros cos amigos e cos familiares, o esparcimento a relaxación, ....

Agora que.... todo o bo ten un final, e o verán empeza a rematar cando chega o mes de setembro, e xa chegamos a él. Xa temos encarrilado o final do mesmo, faltan exactamente 16 días para que chegue a última festa do verán: A Mota, e tamén estamos finalizando o verán e o notamos naqueles que se van incorporando á rutina diaría do traballo despois das vacacións.

E é precisamente a rutina o que varía durante o verán: desaparece porque cada día é distinto.

Algúns aínda temos vacacións para disfrutar, pero xa non será o mesmo o non disfrutalas no verán, porque todo o que nos rodea xa será rutinario e non extraordinario como ata o de agora.

A maiores, a algúns quédanos moito que facer ata o próximo verán, moito traballo, moitos compromisos, moita ilusión,.... O primeiro nesta nova rutina será retomar a labor de bloguero, e ser máis constante na mesma.

¡COMEZAMOS DE NOVO!

"A POR ELLOS OE"

Fai cinco días que comenzou o mundial de fútbo de Sudáfrica 2010, e faltan menos de 24 horas para o debut da selección española. Os amantes do deporte rei, os forofos da nosa selección e incluso ós que este deporte non nos esperta gran emoción habitualmente, estamos á espera, e mañan estaremos pegado á televisión para ver que tal o fan os nosos xogadores.

Estos días xa se comezan a ver as bandeiras españolas colgadas dalgunhas xanelas e balcóns, e tamén aparece o famoso toro de Osborne. Algún estudio sociolóxico poderá explicar (o mellor xa o fai) que é realmente o que nos move á inmensa maioría da poboación a ser seguidores deste acontecemento. Este dende logo que sí se pode declarar como acontecemento "planetario".

Este acontecemento deportivo pode ser a grande ocasión para Sudafrica, país que está a poñer toda a carne no asador para sacar o maior rédito posibe desta celebración; só hai que pensar na inmensa inversión feita, a cal se espera que revirta novamente na poboación sudafricana, unha poboación marcada polas inmensas diferencias sociais que a caracterizan. Todos temos visto estes días a pobreza extrema que rodea as inmediacións da nas que se desenrola o Mundial.

Doutros números é mellor non reflexionar, porque faláse de auténtica barbaridades en xeración de ingresos para a FIFA, a RFEF, as televións..... E porque non, tamén dos xogadores.

Eu particularmente non considero que esta actividade sea unha actividade productiva, máis ben me parece expeculativa, sen embargo, e dado que se estima que a repercusión no PIB do país que gañe o mundial será dun 0,7%, espero polo ben de todos os españois que nesta ocasión ademáis de ser favoritos para gañar, tamén o fagamos. Sería un alibio.

De todos xeitos, se penso no aspecto máis solidario do ser humano, sería moito mellor que todo o que move o mundial de fútbol fose destinado o Tercer Mundo, seguro que sería moito máis productivo, pero xa se sabe, poderoso cabaleiro é don diñeiro, e a rentabilidade financieira manda.

Agora o que queda é esperar que a nosa selección, "la Roja", faga un bo papel, e porque non, soñemos con gañar, que algunha alegría tamén nos merecemos.

¡SORTE A TODOS!

UNHA INTERVENCIÓN MAXISTRAL DE FRANCISCO CAAMAÑO

UN BÓ DÍA PARA COMEZAR.

Hoxe, 13 de xuño de 2010, pode ser un bó día para empezar con este blog; e é un bo día por que a pesares de que levo varias semanas decidido a comezar, volteime tolo configurando o diseño do mesmo, e por fin me decantei polo que estades a ver.

Tamén é un bó día porque hoxe rematou a Conferencia Política do PSdeG, rematan meses de traballo e dous días para escenificalo, e a familia socialista galega recollemos como fruto unha base ideolóxica claramente definida e unhas directrices políticas a desenrolar coa finalidade de ser pedra angular do cambio dun país; para configurar equipos de traballo cun obxetivo claramente definido pensando n@s galeg@s , pensando no noso futuro común e marcando pautas exactas para servir á sociedade galega, servidumbre para non ser servidos, servidumbre para o ben común.

Hoxe ademáis, temos que estar sumamente contentos todos os socialistas por que se ven dentro das nosas agrupacións e do noso partido a líderes que serán capaces de guiar o noso futuro; Este fin de semana quedaron patentes os liderazgos do noso Secretario Xeral -Pachi Vázquez-, do Presidente da Agrupación Provincial Coruñesa - Francisco Caamaño-, e do Vicesecretario Xeral Federal -Pepe Blanco-

Eu resumiría este traballo colectivo dicindo que: ¡Temos líderes!, ¡temos equipo!, ¡temos bases!, e sobre todo ¡temos ganas de traballar; de traballar para os galegos!, buscando un futuro común o máis próspero posible, e para iso temos ideoloxía, que a pesares de que estemos nunha situación complicada, sabemos que de esto ¡sáese xuntos ou non se sae!

E temos que ter presente que representamos unha opción ideolóxica que se sitúa entre dúas opcións que xa teñen amosado que non son válidos: o comunismo e o liberalismo. O primeiro demostrou na décado dos oitenta e noventa que un sistema que pivota unicamente sobre o Estado está chamado a fracasar porque non deixa marxe á iniciativa privada; O segundo acaba de demostrar na actual crise que un sistema que constriñe o Estado ata a mínima expresión, que non regula, e que deixa case todo en mans do sector público tampouco funciona porque o aspecto social non se pode deixar en mans privadas.

Xusto no medio de ambas posturas estamos os socialistas, que defendemos un sector privado libre, forte e grande xunto a un Estado tamén forte que regule ó sector privado e que ten que proveer de determinados servicios nos que o sector privado non é eficiente.

Sempre tivemos ideario, pero hoxe remozámolo, actualizámolo e reafirmamos ante a sociedade galega que o fin último é o cidadán, que temos que pensar e traballar por e para el.