(Del lat. indignatĭo, -ōnis).
1. f. Enojo, ira, enfado vehemente contra una persona o contra sus actos.
Levamos un fin de semana no que non facemos máis que oir esta palabra, e todo gracias a un colectivo que segundo se descubren máis datos sobre eles os calificamos, cada vez con máis razón, como uns impresentables e uns irresponsables.
Agora que eu debo de ser sincero, e decir que a pesares de que o que observo non deixa de amolarme, a mín, persoalmente non me afectou moito, entón ¿por que cada vez que escoito falar de “controladores” durante este fin de semana me enervo…..?, pois sinxelamente porque me poño na situación de centos de miles de persoas que este fin de semana viron truncadas as súas expectativas, que viron tirados os seu soños ou, aínda máis duro aínda, viron como alguén lles imposibilitaba que cumprisen cos seus deberes laborais, familiares, colectivos, …..
¿Ata que punto chegou a nosa sociedades cando un (s) individuo(s) que supostamente teñen que considerarse uns privilegiados porque cobran o que 30 de nos (ou mais) se botan o monte e se enfrontan a máis de 45 millóns de habitantes deste país e nos poñen contra as cordas esgrimindo unha enfermidade falsa como consecuencia dun decreto?
¿Qué temos que facer os 45 millóns restantes de españois? ¿enfrontarnos a eles e linchalos? ¿tragar coas súas pretensións? ¿poñernos tamén en folga salvaxe por outros decretos legislativos que afectan a todos os cidadáns?.....
Todos, absolutamente todos, debemos ter presente cal é o límite que non se pode cruzar para que a convivencia, e os pactos colectivos dun país non se destruan e se respeten, ¿e cal é ese límite?, moi fácil: apliquemos a máxima que a libertade dun individuo remata onde comezan os dereitos dos demáis; entón: ¿calquera de nós non ten dereito a viaxar en avión a calquer destino para calquer fin mentres sexa lícito? Se estes señores e señoras nos están impedindo realizar este dereito, claramente están infrinxindo as normas de convivencia.
Se alguén rouba, asesina, defrauda, …… incumple os pactos de conviviencia, e por tal motivo debe ser “sancionado” aplicando un regulamento civil, penal ou administrativo (pactado entre todos). Entón neste caso tamén debemos aplicar este réxime sancionador, que máis que nunca debe ser exemplificante e desincentivador de actitudes similares.
Poñamonos na pel da xente que quedou durante dous ou máis días tirados nunha terminal aérea, en aqueles que non poideron ver a súa familia, nos que perderon de rentabilizalas súas inversións en negocios de hostalería e ocio, ¿é xusto que unhas 1.400 persoas condicionen tanto a este país? ¿ímoslles perdoar o que fixeron – e neste punto non olvidemos que non é a primeira vez-? ¿é xusto que 1.400 persoa poñan en entredito a capacidade dun país enteiro?
A resposta é NON a tódalas preguntas, por iso, ademáis da conseguida sanción que poidan ter debemos plantexarnos (o goberno debe plantexarse) outras medidas que impidan que isto volte a acontecer, e eu apunto directamente o cambio do convenio colectivo (a empeorar), a contratación de máis controladores (con menores soldos), e a habilitación de controladores militares nas distintas torres de control aéreo, ademáis da formación de máis militares para tales fins.
Meditemos, perdonemos, non esquezamos, recapacitemos e….. sancionemos.
1. f. Enojo, ira, enfado vehemente contra una persona o contra sus actos.
Levamos un fin de semana no que non facemos máis que oir esta palabra, e todo gracias a un colectivo que segundo se descubren máis datos sobre eles os calificamos, cada vez con máis razón, como uns impresentables e uns irresponsables.
Agora que eu debo de ser sincero, e decir que a pesares de que o que observo non deixa de amolarme, a mín, persoalmente non me afectou moito, entón ¿por que cada vez que escoito falar de “controladores” durante este fin de semana me enervo…..?, pois sinxelamente porque me poño na situación de centos de miles de persoas que este fin de semana viron truncadas as súas expectativas, que viron tirados os seu soños ou, aínda máis duro aínda, viron como alguén lles imposibilitaba que cumprisen cos seus deberes laborais, familiares, colectivos, …..
¿Ata que punto chegou a nosa sociedades cando un (s) individuo(s) que supostamente teñen que considerarse uns privilegiados porque cobran o que 30 de nos (ou mais) se botan o monte e se enfrontan a máis de 45 millóns de habitantes deste país e nos poñen contra as cordas esgrimindo unha enfermidade falsa como consecuencia dun decreto?
¿Qué temos que facer os 45 millóns restantes de españois? ¿enfrontarnos a eles e linchalos? ¿tragar coas súas pretensións? ¿poñernos tamén en folga salvaxe por outros decretos legislativos que afectan a todos os cidadáns?.....
Todos, absolutamente todos, debemos ter presente cal é o límite que non se pode cruzar para que a convivencia, e os pactos colectivos dun país non se destruan e se respeten, ¿e cal é ese límite?, moi fácil: apliquemos a máxima que a libertade dun individuo remata onde comezan os dereitos dos demáis; entón: ¿calquera de nós non ten dereito a viaxar en avión a calquer destino para calquer fin mentres sexa lícito? Se estes señores e señoras nos están impedindo realizar este dereito, claramente están infrinxindo as normas de convivencia.
Se alguén rouba, asesina, defrauda, …… incumple os pactos de conviviencia, e por tal motivo debe ser “sancionado” aplicando un regulamento civil, penal ou administrativo (pactado entre todos). Entón neste caso tamén debemos aplicar este réxime sancionador, que máis que nunca debe ser exemplificante e desincentivador de actitudes similares.
Poñamonos na pel da xente que quedou durante dous ou máis días tirados nunha terminal aérea, en aqueles que non poideron ver a súa familia, nos que perderon de rentabilizalas súas inversións en negocios de hostalería e ocio, ¿é xusto que unhas 1.400 persoas condicionen tanto a este país? ¿ímoslles perdoar o que fixeron – e neste punto non olvidemos que non é a primeira vez-? ¿é xusto que 1.400 persoa poñan en entredito a capacidade dun país enteiro?
A resposta é NON a tódalas preguntas, por iso, ademáis da conseguida sanción que poidan ter debemos plantexarnos (o goberno debe plantexarse) outras medidas que impidan que isto volte a acontecer, e eu apunto directamente o cambio do convenio colectivo (a empeorar), a contratación de máis controladores (con menores soldos), e a habilitación de controladores militares nas distintas torres de control aéreo, ademáis da formación de máis militares para tales fins.
Meditemos, perdonemos, non esquezamos, recapacitemos e….. sancionemos.
